ثنا ثنای الهی

حضرت زینب (س) در 15 رجب سال 63 هجری قمری از دنیا رفت. بانوی قهرمانی که پس از شهادت امام حسین، ارائه نهضت عاشورا را به دوش کشید و پرچمدار این قیام بود در ضمن سفری که به همراه همسر گرامی شان عبدالله بن جعفر به شام بودند به لقاءالله پیوستند و بدن مطهر ان بانوی بزرگوار در همان جا دفن گردید. زینب (س) که از همه سو نسبش به معصومین می رسد، مستعلی است که راه پیش روی آنان که می خواهند در راه عقیده شان انقلاب کنند، روشن ساخت. او که روح ظلم ستیزی را از مادرش فاطمه زهرا و پدرش حیدر کرار به ارث می برد، در راه افشای ظلم و احقاق حق، با کلام غرّای خویش از هیچ فداکاری و جانفشانی دریغ نمیورزید.

در تداوم نهضتی که حضرت زهرا در حمایت از امام معصوم زمان خویش و انقلاب علیه باطل در پیش گرفت، حضرت زینب (س) نیز در واقعه کربلا، دوشتادوش امام معصوم حضور داشت و پس از شهادت او نیز پیام قیامش را دبه گوش تمام جهانیان ابلاغ کرد.

حضرت زینب (س) هنگامی که به سال های تشکیل زندگی نزدیک شد، از این امر پسندیده الهی سرباز نزد؛ امّا در ازدواج با پسر عموی خویش شرطی بسیار نیکو قرار داد: اینکه هرگز و در هیچ لحظهای از برادرش اباعبد الله جدا نشود.

نقش آن حضرت در قیام عاشورا، صرفاً نباید از دیدگاه احساسی و روابط نَسَبی تحلیل کرد؛ بلکه در آن واقعه، حضرت زینب خود را فردی می بیند که باید از جان امام خویش محافظت کند و در رکاب او باشد در آن حادثه و مصیبت مهیب که تمام بار غم و اندوه، بر دوش حضرت زینب (س) بود و او باید آغوش تسکین خود را به روی تک تک بازندگان عاشورا می گشود، ودر مقام الگو و مقتدای تمام حاضرین صحنه عاشورا قرارداشت به همین لحاظ، هرگز لحظهای زیر بار غم و ماتم قامت خم نکرد و آزادگی و غرور و حیا و عفت خویش را از یاد نبرد. او بهترینم نمونه برای زنان آزاده و خدا جوی روزگار است.

برای حضرت زینب القاب فراوانی ذکر کرده اند؛ از جمله ان می توان: «عقیله بنی هاشم »، «ام المصائب »، « عارفه»، «عامله »،«زاهده »،«باکیه»، و «صدیقه صغری » را نام برد.

در بیان مقام علمی آن حضرت همین بس که ایشان در زمان اقامت پدر بزرگوارش در کوفه، برای زنان، مجلس تفسیر قرآن بر پا می کرد و در زمان بیماری امام سجاد(ع) مردم برای پاسخ سوالات شرعی خود، مرجعی جز حضرت زینب نداشتند.[164]

پیام عاشورا که توسط حضرت زینب به تمام زنان روزگار ابلاغ می شود، شناخت رسالت سیاسی و پشتیبانی از مبارزه شهیدان،تلاش اجتماعی همراه با عفاف و پاکدامنی و شهید پروری و تربیت نسلی شهادت طلب است

آمدي و کعبه لحظه هاي رسيدنت را در آغوش معطرش تجربه کرد ..

اميرمؤمنان، حضرت علي عليه السلام، در صبح جمعه، روز سيزدهم رجب، ده سال پيش از بعثت، در مکه و درون کعبه متولد شد. اين از افتخارات و امتيازات بي نظير زندگي علي عليه السلام است که درون مقدس ترين مکان يعني کعبه متولد شد. فرزند پاک، از نسل پاک، در جاي پاک به دنيا آمد. چنين شکوهي از چه کسي ديده شده است؟! شريف ترين مکان حرم، مسجدالحرام است. شريف ترين مکان مسجد، کعبه است. هيچ کس جز علي در کعبه ديده به جهان نگشود. بنابراين، کودک کعبه، شريف ترين مقام ها را دارد.[1]

علي عليه السلام بي کرانِ عروجِ کمال انسان تا اوج عرش خداوندي است. او نخستين بشارت خداوندي پس از پيامبر است و ادامه دهنده جاده اي که او در طول سال هايي پر مشقت، به سمت يگانه پرستي گشوده بود. نگاهش، تصوير مردانگي و راستي است و کلامش زندگي. آنچنانکه نهج البلاغه را که مي گشاييم، باراني از معرفت سر و روي جانمان را شست وشو مي دهد.

نهج البلاغه آيينه اي است که سيماي قرآن را نشان مي دهد و هر دو به مبدأ الهي وصل اند. نهج البلاغه تفسير دين است، سخن علي و رهگشاي فصاحت و بلاغت و کتاب ارشاد و آموزش است. نهج البلاغه کتاب رهبري و رهروي است، برنامه زندگي است، نسخه شفابخش دردها و بيماري هاست، جدول عرفان است.

اى مردم! به خدا سوگند من هرگز شما را به هيچ طاعتى فرا نمي ‏خوانم مگر آن كه خود بر شما،در عمل به آن، پيشى مى‏جويم و از هيچ گناهى بازتان نمي ‏دارم و نهى نمى‏كنم، مگر آن كه پيش از شما، خود را از عمل به آن باز مي‏دارم.
نهج البلاغه، خطبه173

13 رجب هر سال، روزي پر از معنويت است، اين روز به يُمن ِ زاد روز مولايمان علي(ع) روز پدر نام گرفته است که اگر روزي بايد روز پدر يا روز مرد باشد چه روزي والاتر و افتخارآميزتر از روز ولادت با سعادت حضرت علي(ع) که شانه هاي مردانه اش هميشه تسکين دهنده دردهاي دردمندان بود.

تاریخ شهادت امام هادی علیه السلام

امام هادی علیه السلام در سال دویست و پنجاه و چهار هجری قمری به شهادت رسیده است اما در ماه و روز شهادتش میان مورخین اختلاف است؛ برخی آن را روز دوشنبه سوم ماه رجب و برخی بیست و ششم جمادی الثانی دانسته‌اند.
امام هادی علیه السلام در دوران عمر با برکت خویش با این حاکمان معاصر بود: مأمون و معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز و در ایام حکومت معتّز، مسموم و شهید شد.
برای جمع بندی اختلافات تاریخی در زمینه قاتل امام هادی علیه السلام باید گفت معتمد قاتل مستقیم امام بوده و برادر بزرگترش، معتّز، فرمان این کار را صادر کرده است. برخی نیز متوکل را قاتل امام می دانند، اما باید گفت او زمینه‌ساز این قتل بوده و نه قاتل امام.

منابع:
بحار الانوار، ج 50، ص 206
منتخب التواریخ، ص 705
منتهی الامال، ج2، ص 258

اِلهی اَتَرانی ما اَتَیتُکَ اِلاّ مِنْ حَیْثُ الْامال.[1]
خدایا! مرا ببین! تنها به خاطر آرزوها و امیدهایم به درگاه تو آمده ام.

اولین شب جمعه ماه رجب را لیله الرغائب می نامند که واجد فضیلت های بسیاری است. لیلةالرغائب یعنی شب بخششهای فراوان و فروریختن رحمت بی انتهای الهی.
در واقع «لیله الرغائب» ضیافتی برای خواستن بهترین ها است و او که بخشنده ترین بخشندگان است، کرمش هیچ گاه توقف پذیر نبوده و نخواهد بود. امشب شبی است که از وابستگی‌های زمینی همچون دل‌های گره خورده تا دلبستگی‌‌های آسمانی در قالب نیت های پاکتان که شاید حتی بر زبان نیز جاری نساخته باشید، در نظرتان خواهد آمد و امید اینکه پیش از تماشای هلال رجبی دیگر، آرزوهایتان محقق شده باشد.
اعمالی برای این شب ذکر شده و در حدیث است که در شب جمعه اول ماه رجب، احیاء و بیداری و نیایش، فضیلت ویژه دارد و موجب دست‏یابی به عطایای ارزشمند حضرت پروردگار است.

خدایا! کمکم کن تا آرزوهایم شایسته و روا باشند.
کمکم کن بهترین ها را آرزو کنم. من با آرزوهای خویش زنده ام.
یاری ام کن آرزوهایم ارزش خواستن و با آنها زندگی کردن را داشته باشند.
به من بیاموز چیزی را آرزو کنم که تو دوست می داری،
چیزی را طلب کنم که مرا به تو نزدیک تر سازد. به من بیاموز در راه رسیدن به آرزوهایم صبور باشم و تن به قضا و قدر تو بسپارم.
بیاموز که برای کسب نیکی ها، شکیبایی پیشه کنم. در راه استجابت دعاهایم، هرگز ناامید نشوم و هرگز در مهر تو تردید نکنم.
خدایا! مباد ابلیس در آرزوهایم مرا راهبر شود.
مباد دل به وعده های دروغ او ببندم و وعده های راستین تو را از یاد ببرم.
مباد هنگام دل بستن به لطف تو، او مرا از وعده هایت ناامید کند.
مباد تأخیر در رسیدن به آرزوهایم، رشته الفت مرا از تو ببرد و دوستی ام را با شیطان محکم کند.
کمکم کن خالق مهربان! … هرگز صبر و امیدم را از دست ندهم و هرگز به درگاه تو جز با خوش بینی روی نیاورم.

خدایا! مرا به آرزوهایم برسان؛ آرزوهایی که خیرند و امید به رسیدنشان، امید به قرب توست. دعاهایم را مستجاب کن تا ایمان و عشقم به تو روز به روز افزون تر شود.

حکمت 302 نهج البلاغه – نیاز انسان به دعا